SORRYSORRY!! T^T
ขอโทษนะคะ,ถ้าผู้ใดติดตามฟิคเรื่องนี้อยู่.
ไรเตอร์ไม่ค่อยได้เล่นเน็ตเล่นคอมอะไรเลยค่ะ!เห้อออ,
ซอรี่ซอรี่ที่ทำให้หลายคนค้าง ไรเตอร์ขอโทษจริงๆนะคะ.
HYUKMIN IS REAL :)
"โจคยูฮยอน! อย่าหนีนะ" เสียงตบเท้าดังลั่นห้องกับเสียงตะโกนแสบหูของคนสองคน ส่งผลกระทบให้ลีฮยอกแจที่ทนนั่งเงียบอยู่ในห้องนั้นเริ่มหงุดหงิด
ทำไมผมจะต้องหยุดด้วยเล่า~ โจคยูฮยอนเยาะเย้ยอย่างสนุกปาก
ตึง! โครม! แต่เขาก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเขาพบว่า
โอย เจ็บเป็นบ้า ร่างเล็กครางด้วยความเจ็บปวด ร่างสูงทั้งสองจึงรีบวิ่งเข้ามาหาอย่างเป็นห่วง แต่เผอิญว่าโจคยูฮยอนวิ่งมาถึงตัวร่างเล็กเร็วกว่า ลีฮยอกแจจึงยอมให้เขาไปถึงก่อน ทั้งที่ตัวเองก็ห่วงร่างเล็กไม่แพ้กัน
ฮยองเป็นยังไงบ้าง? โจคยูฮยอนยกของที่ล้มลงมาทับขาร่างเล็กออก
เป็นแน่นอน! เห็นมั้ยว่าขาฉันม่วงหมดแล้ว ฮือ ร่างเล็กเรียกร้องความสนใจ
ทำสำออยไปได้... ลีฮยอกแจซึ่งยืนอยู่ข้างหลังแทรกขึ้นมาอย่างหมั่นไส้ สายตาของเขาจ้องมองไปที่ขาของร่างเล็ก มือก็อยากจะเอื้อมไปช่วยบรรเทารอยช้ำนั่น แต่ก็ทำได้แค่มอง เมื่อน้องเล็กโจคยูฮยอนอยู่ตรงนั้นแล้วทั้งคน
ชิ ไปไหนก็ไปเถอะฮยอกแจ ร่างเล็กทำหน้าไม่พอใจ แล้วมองค้อนเขา
ตึง! ก่อนที่ร่างสูงจะเดินกระทืบเท้าออกไป เขาเหลือบไปเห็นโจคยูฮยอนที่แสยะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
โกรธเหรอ ฮยอง? โจคยูฮยอนถามร่างเล็ก พลางกุมมือของเขาไว้แสดงความเป็นเจ้าของ
ไม่ได้โกรธ... แต่ฉันเกลียดเขา
เมื่อโจคยูฮยอนได้ยินเช่นนั้น เขาก็แสยะยิ้มแบบเดิมอีกครั้ง โดยที่ไม่เคยมีใครรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่
.
.
hyukminhyukminhyukminhyukminhyukmin
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น